Bye bye Tine!: From the Top End to the Red Centre in the Northern Territory

21/02-10/03

Ook de Northern Territory kan ik van mijn Oz-lijstje schrappen! Na in totaal 2 weken DARWIN en omgeving te verkennen, bleef dit vooral hangen:

- Hot hot hot, de temperaturen lopen hier op tot 32 graden met een vochtigheidsgraad rond 80%. Zet hier 1 stap buiten en je bent aan het zweten. Het is een sport op zich om hier door het stad te wandelen. En (zelf ondervonden) een fietstochtje is gelijk aan een marathon (en alles is hier dan nog vrij plat).

- Een regio met twee seizoenen: the Wet en the Dry. Momenteel is het hier volop regenseizoen. Voor ik in Darwin aankwam, hadden ze hier 5 weken van regen en onweer. Ik was er twee weken en hoewel mijn beide weer-apps elke dag onweer en regen voorspelden, heb ik hier nog geen enkele druppel gezien. Het is net die periode in het midden van the Wet dat het niet regent blijkbaar. Nadien zou het hier weer met bakken uit de lucht vallen. Spijtig dat ik hier geen onweer heb gezien, dat moet hier naar het schijnt een spektakel zijn!

- Wat me direct opviel toen ik landde: alles is hier groen-groen-groen! Allemaal te danken aan het regenseizoen.

- Darwin is de hoofdplaats van de Northern Territory, maar het centrum op zich is vrij compact. De waterfront met de (gratis) 'lagoon' en de (betalende) 'wave pool' zorgt voor verfrissing voor zowel de lokale mensen als de toeristen. In de zee zwemmen is geen optie in deze periode door de jellyfish.

- De bouwsector en meer bepaald de mijnbouw is hier big business. Veel backpackers (vooral mannen) komen naar hier voor de goede verloning in deze sector.

- Twee gebeurtenissen in de geschiedenis hebben deze stad getekend: twee series van luchtbombardementen van Japan tijdens WOII op 19 februari 1942 en Cyclone Tracy tijdens de kerstperiode van 1974. Beide gebeurtenissen hebben de stad verwoest achtergelaten en je vindt nog steeds 'littekens' doorheen de stad. Een beeld van de verwoesting van Cyclone Tracy krijg je in het museum en het verhaal van WOII krijgt vorm in het Military Museum op East Point Reserve.

- De afstand Darwin-Alice Springs is het dubbele van de afstand Darwin-Indonesië. De afstand Darwin-Alice Springs heb ik overbrugd met de legendarische Ghan-trein (met overnachting) - later meer daarover.

- Twee nationale parken vol wonderen der natuur: LITCHFIELD NATIONAL PARK en KAKADU NATIONAL PARK. Een trip van 3 dagen bracht me naar de hoogtepunten van beide parken. In Litchfield zagen we 'Cathedral' termieten die heuvels maken ter grootte van -naar hun normen- de Empire State Building. Mieren en termieten leven in een constante oorlog en een leger mieren ligt dan ook constant op de loer, klaar om de termietenheuvel aan te vallen. De 'Magnetic' termieten maken een andere soort heuvel en baseren zich daarop op het magnetisch veld van de aarde. Zij maken hun heuvel op de noord-zuidas, zodat er telkens 1 helft in de schaduw ligt. Daarna zochten we verfrissing in rock pools en Florence Falls, de krokodilvrij verklaarde 'swimming holes' van het park. Kakadu ligt een eindje verder en is veel groter dan Litchfield. Daar leerden we de oorspronkelijke bewoners/Aboriginals van dit gebied kennen aan de hand van rotstekeningen en verhalen. Onze gids wou ons graag de Gubarra track laten verkennen om ons op het einde van die track in de 'swimming hole' te laten afkoelen, maar de rangers hadden laten weten dat er een grote krokodil gespot was. Wat we er wel gezien hebben, is de zeldzame Leichardt's sprinkhaan, bekend om zijn oranje-blauwe kleur. Deze beesten zijn heel belangrijk in de Aboriginal-cultuur, ze zijn de Aljurr, de kinderen van de Lightning Man, de mythische figuur die de hevige stormen en regenbuien veroorzaakt tijdens het regenseizoen. Als ze deze beesten zagen opduiken, dan wisten ze dat het ging regenen en/of onweren. De volgende (optionele) stop was de miniluchthaven van Kakadu Air. Ik besloot al mijn zenuwen opzij te zetten en in te stappen in het kleinste vliegtuig waar ik ooit mee gevlogen heb, groot genoeg voor 8 mensen - inclusief piloot. Het was een geweldige ervaring! We vlogen over Kakadu en een deel van Arnhemland en wat een uitzicht van daarboven. Kakadu is een zeer uitgestrekt park en Arnhemland ligt er vlak naast en behoort toe aan de Aboriginals. We zijn over plekken gevlogen waar nog nooit een man voet aan de grond gezet heeft. Deze vlucht was ook de enige manier om de 2 bekendste watervallen van het nationaal park te zien: Jim Jim en Twin falls. Tijdens de Wet zijn deze onbereikbaar doordat de toegangswegen onder water staan. Tijdens het droogseizoen zijn ze ook niet zo spectaculair en zijn ze beide maar een klein stroompje. Nu waren het bulderende watervallen die zelfs vanuit de lucht al immens leken. Ook het ontginningsgebied was goed zichtbaar vanuit de lucht. In Kakadu ontginnen ze uranium, iets waar sommigen maar argwanend tegenover staan. Kakadu staat op het Werelderfgoedlijst voor zowel zijn natuurlijke als culturele waarde, iets wat niet vaak voorkomt. Na de 'scenic flight' was het tijd voor de cruise op Yellow Water River, een zijrivier van de South Alligator. Daar gingen we op zoek naar krokodillen (2 gespot!) en andere dieren en planten eigen aan het park. Het was een rustig einde van een drukke dag.

Een keer per week (twee keer in de Dry) rijdt de legendarische GHAN-TREIN van Darwin naar Adelaide. De trein is genoemd naar de Afghanen die met hun kamelen vroeger dezelfde route volgden. Het was een vlotte rit met aangename zetels. De trein vertrok om 10 AM en zou de volgende dag in Alice Springs (mijn stop) aankomen om 9AM, om een paar uur later verder te rijden naar Adelaide. Tussen Darwin en Alice Springs stopt de trein ook voor 4 uur in Katherine, een klein stadje bekend om de Katherine Gorge. Dat geeft de passagiers genoeg tijd om een tripje te doen naar de kloof. Ik besloot een cruise te doen op de rivier, dat was de meeste chille manier om Katherine Gorge te bezichtigen - het was er zo warm! Nadien was het tijd voor avondeten op de trein en een rustig avondje in mijn zetel ofte mijn slaapplaats voor de nacht.

ALICE SPRINGS is een klein stadje in de middle of nowhere - letterlijk. Een stuk of 20 vliegen zijn je constante metgezel, zeer vervelend. Nadat ik me gesetteld had in het hostel ben ik met een Brits koppel het stad in getrokken om de laatste voorbereidingen te treffen voor onze driedaagse tour die de volgende dag zou starten. De belangrijkste benodigdheden: 3 liter water, snacks voor onderweg en een vliegennet voor over je hoofd (beste aankoop ooit!). Mijn alarm ging de volgende dag af om 4u45 - later zou blijken dat die nog vroeger zou afgaan - en na het ontbijt vertrokken we richting de ULURU (of Ayer's Rock). De rit tot aan het 'visitor centre' duurde 5 uur en in de namiddag deden we de 'base walk' rond de helft van Uluru in een zeer welkome en verfrissende regenbui. Geen foto's van Uluru in de zon dus, maar toffe foto's van een Uluru in een grijze waas van regen en met plots vormende watervallen. Eigenlijk wel een zeldzaam zicht! Slapen deden we de twee nachten onder een blote sterrenhemel in 'swags', slaapzakken in canvas (met dun matrasje in) waar je met je slaapzak inkruipt en nadien helemaal toeritst. Op de eerste slaapplaats hadden we al meteen een schorpioen gezien, dat moedigde ons niet echt aan om in de swag te kruipen ;-). Dag 2 was het de beurt aan KATA TJUTA (of de Olga's) waar we een track gedaan hebben van 3 uur. Ondanks de hitte, de duizenden vliegen rond je hoofd (lang leve het vliegennet!) en de stevige klim op het einde ervan, was het een prachtige wandeling. Dag 3 bracht ons naar KING'S CANYON, mijn favoriet op de trip. Om 6u30 's morgens - anderen stonden toen in een ander continent op de dansvloer ;-) - begonnen we aan een track van weer ongeveer 3 uur met een stevige klim in het begin. Zeer vroeg, maar het had z'n voordelen: het was nog niet te warm en vermits de zon nog niet op was, hadden we ook nog geen vliegen rond ons hoofd. De wandeling liep helemaal door, op en over de canyon en was de moeite waard! Dit was een echte canyon, gevormd door aardbevingen en het weer. Dit in tegenstelling tot de Grand Canyon, dat eigenlijk een 'gorge' is (gevormd door een rivier). Nadien was het tijd om terug te keren naar Alice Springs op een zeer lange busrit (met de nodige dutjes uiteraard). De trip was echt de moeite en de groep klikte, dit is voorlopig de tofste groep waarmee ik al gereisd heb!

En nu ben ik weer in PERTH, onder een lekker warm zonnetje en zonder vliegen rond mijn hoofd, klaar voor de volgende (zevendaagse) trip naar Exmouth en terug. Uitslapen gaat nog een week moeten wachten...

De foto's (een kleine selectie) van onze geweldige trip in NZ vind je ondertussen op mijn Google+.