Schedule for the day.
10.30AM - 2PM: Girls/hair and make-up - Boys/getting ready
2PM - 4PM: photoshoot at Marys Mount
5PM - 6PM: ceremony
6PM - 7PM: reception
7PM - 9PM: dinner & toast
9PM: opening dance + party (with live band)
Prachtige venue, prachtige setting en prachtige mensen. Het was een dag van superlatieven. Letterlijk en figuurlijk dan, want de Amerikanen overstelpen je constant met complimenten en "I love you's" en "Oh my god, you're so fucking amazing". Ik moet toegeven, het werkt aanstekelijk. Voor ons Belgen is er slechts een dunne lijn tussen oprecht en fake zijn hier, maar je mag er niet te veel bij stilstaan en 'you gotta just go with the flow'. Dat is 1 ding alvast dat ik hier geleerd heb. De voorbereidingen voor de trouw zijn heel chaotisch verlopen, alles gebeurde last-minute, bepaalde zaken zijn een miljoen keer veranderd om dan toch terug te veranderen naar wat het oorspronkelijk plan was. Maar ze willen er enkel het beste van maken en iedereen werkt mee om er een per-fecte dag van te maken.
Van 10u30 tot middernacht was het een prachtige, drama-vrije dag. Er was geen wolkje aan de lucht, het was niet zo heet/klammig als de voorbije dagen en het viel al bij al nog mee wat bijtende beestjes betreft. De trouwdag vond plaats op de Hunt Club, een groot domein op een eindje van de stad dat vroeger, je raadt het al, een jachtclub was. Iedereen was al een paar dagen in de weer om alles binnen en buiten inorde te brengen. De ceremonie vond aan de voorkant van het gebouw plaats, het eten in de tent achter het gebouw en de dansvloer bevond zich in het huis. Een hele organisatie en veel verschillende kamers om te decoreren.
Om 10u30 was het alle hens aan dek voor het haar en de make-up van de bruidsmeisjes. Ze hadden een kapster en 2 make-up artists ingehuurd om alles rond te krijgen en zij hebben alle 3 geweldig werk geleverd. Ik kreeg mijn gevraagde krullenkop en een aantal make-up lagen over mijn gezicht (inclusief 'fake eyelashes', een first voor mij). In die make-upstoel zitten was een boost voor je ego: tientallen keren kreeg ik te horen dat ik zo'n mooie, aparte ogen had en het leukste gezicht van allemaal om op te maken. "You have such a fun face to paint", "I just totally LOVE your eyes", "You have the loveliest blue eyes, they just pop", "You're just rawr", ... Ik voelde me wat ongemakkelijk (en gevleid moet ik ook toegeven) en het enige wat je kan doen, is lachen en 'dank je' zeggen, zoals iedereen hier doet bij een compliment. Wij, Belgen, hebben vaak de neiging om daar tegen in te gaan ('ja, maar'), maar dat was in dit geval niet de moeite... We go with the flow!
Nadat iedereen 'prepped and ready' was (incl. de laatste touch-ups) reden we in een witte limo (with a touch of class) naar Marys Mount, een prachtig domein dat tussen Annapolis en de Hunt Club lag. Champagne mocht niet ontbreken, dus moest James, onze chauffeur, een tussenstop maken bij de 'liquor store'. We kwamen aan bij een gerenoveerd koloniaal huis (een 'farm' volgens hen) op een gigantisch domein, de eigenaars zelf waren familie van Nederlandse adel. Daar zag Stijn Rachael voor het eerst. Een fotoshoot van hun tweetjes, eentje met ons en de 'best men'. Ik ben er zeker van dat er prachtige foto's genomen zijn!
Tegen 4PM was het tijd om richting de Hunt Club te vertrekken, allen in de limo en weg ermee! Alles stond klaar op de Hunt Club en het zag er allemaal ge-wel-dig uit.
Om 5PM vond de ceremonie plaats vooraan de Hunt Club. Tracey, de vriendin van de zus van de mama van Rachael, leidde de plechtigheid en het was alsof ze zoiets al jaren had gedaan. De tekst heeft Rachael zelf helemaal samengesteld. Het was een prachtige ceremonie, de tekst paste perfect in het plaatje en het was een heel persoonlijk moment. De eerste tranen vloeiden al rijkelijk (zowel bij mezelf, Stijn als Rachaels broer). Na de ceremonie kwam iedereen samen voor de receptie en werden er nog wat foto's met de familie gemaakt. Rond 7PM ging iedereen rond de tafel. Onze tafel, de hoofdtafel, werd aangekondigd door de dj - helemaal op z'n Amerikaans dus. Onze billen hadden nog maar net de stoel geraakt of we konden al aanschuiven aan het lekkere buffet.
Voor ik wist, was het tijd voor een stressmomentje: de toast van de 'maid of honour', de 'best man', zijn zus (ik dus) en haar broer. Ik ga het kort houden: onze Stijn had me een paar weken voor zijn trouw gezegd dat ik hem moest doen laten wenen. Laat ons zeggen dat ik niet alleen Stijn, maar blijkbaar de hele zaal aan het wenen heb gekregen en zelf heb ik het ook allesbehalve droog gehouden.
Na het eten deden we onze 'dancing shoes' aan en lieten we ons gaan op de liedjes die de live band speelde. Ondanks het feit dat de DJ (de zanger van de band) om middernacht (!) de muziek afsloot, is en was het een TOPavond. In België halen we die extra uurtjes gewoon in - nah! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten